Een methodiek

• Leg vooreerst goed contact met uw medemens, en wel contact inclusief de schaduwkant, de voordien vaak onbespreekbare kanten van deze mens.
• Hiertoe is het vereist dat de hulp vragende mens zijn eigen en ware verhaal kan vertellen en dat hier met aandacht en zonder oordeel naar geluisterd wordt.
  Dit is "De narratieve methode": Het verhaal dat verteld, beluisterd en beantwoord wordt. Niet het gedrag maar de betekenis die de mens geeft aan zijn gedrag.
• Wat nodig is, is niet een 'professionele afstand' maar 'een professionele nabijheid'
• Een eerste doel kan zijn: zelfacceptatie inclusief die schaduwkant: herkenning ervan en erkenning ervan als eigen. Voorwaarde hiertoe is dat u als helper die schaduwkant niet afwijst maar accepteert.
• Voor beiden, helper en hulpvrager, is er nog iets nodig: acceptatie van het feit dat men leeft in een samenleving die nu eenmaal bepaalde grenzen heeft gesteld aan wat acceptabel doen en laten is. Hier in Nederland wordt dit niet bepaald door een almachtige dictator of generaal, maar door het democratische parlement dat de wetgever is en op zijn beurt een regering kiest én controleert. Er is een rechter die gedrag toetst, niet aan de eigen opvattingen, maar aan de wet.
  Je helpt iemand niet door hier samen gezellig op te gaan mopperen en illusies te koesteren, maar door de realiteit nu te aanvaarden zoals die nu is.
• Deze realiteit is dat de wetgever geen gevoelens kan verbieden, noch ook gedachten, verlangens en overtuigingen, alleen daden kunnen verboden worden. In deze realiteit van hier en nu zullen helper en hulpvrager hun weg moeten gaan vinden. Er gezellig samen op mopperen helpt niet: ga samen op pad naar de juiste handelwijzen, het juiste doen en laten.
• Wat ook aandacht verdient is het einde van de helpende relatie. Wat ik er zoal van meemaak, zegt dat dit het beste heel geleidelijk kan verlopen. De medemens neemt dan heel langzaam, stapje voor stapje, iets meer afstand. De frequentie van de ontmoetingen neemt langzaam af, het helpende contact stopt niet ineens, gaat eerder 'als een nachtkaarsje uit'. Het kan zich ook weer zo aandienen. Ik zeg vaak: "je kunt mij altijd bellen" en dat gebeurt dan ook vaak genoeg.
• Op een vaak onderschat aspect van de methodiek wil ik hier nog even wijzen: de waarde van de stiltes in het gesprek. Praat niet steeds, luister vooral, wees niet bang voor de stiltes, want juist in die stiltes gebeurt er iets; juist dan kan er iets veranderen in het innerlijk van de ander.
• Mocht er bij enkele mensen inderdaad na bepaalde daden iets van gedragscorrectie nodig zijn, dan alleen op basis van en binnen de hierboven geschetste methodiek en visie.