Zijn moeder zei hem gedag
met duizend goede raden
maar met een echte klank
van zorg en ingeslikt verdriet

Net toen de trein op gang kwam
barstte hij in tranen uit
Hij wilde naar een plek alleen
bleef toch bij mij, toevallig passagier

Verdriet en tranen
verstikte stem
heimwee naar huis
"Ze pesten me daar."

Geen groepsleider of vriend
die dat verandert 
"Ik ben er nu drie weken
en moet een jaar daar blijven."

Kleintjes, schuw, ineengedoken
zat hij daar, omarmd door mij
naar buiten toe te kijken
waar kinderen speelden... thuis.

Duim in zijn mond
zo op weg naar zijn verre
koude nare bestemming:
tehuis

Pas toen ik uit ging stappen
keek hij mij even aan
betraand verbaasd
en lief

Ik kreeg een zwaaitje
toen ik langs liep
en een lieve blik
Dag! ...

Ik bleef aan hem denken vandaag
Hoe zou het met hem zijn deze avond?

Is er een mens
groepsleider, vriend of een vreemde
die troostend zijn arm
om zijn schouders wil slaan?