Het is mijn vakantie geworden. Ik moet mijn geliefde werk even in de steek laten en met mijn vrouw en nog jonge dochter op vakantie gaan. Hier zie ik tegenop, d.w.z. tegen het geruime tijd dag en nacht samenzijn met mijn vrouw. Ik weet dat dit mij niet echt ontspant, eerder spanning geeft. In die zin is het geen ‘vakantie’.

Toch dient de oplossing van het probleem zich aan. We zitten in de bus naar Leimuiden en ik voel mij warempel ineens ontspannen en rustig worden. Dit komt omdat ik weet dat deze bus, de bus naar Leimuiden – en ook alleen deze bus, deze bestemming, mij rust zal geven.

Zowel dit weten als het voelen van die intense rust, beleef ik als van heel diep van binnen komend en onomstotelijk waar, als een weten en een waarheid die de dagelijkse realiteit verre te boven gaat. Ik voel min of meer aan dat het hier niet gaat om een vakantiebestemming, maar om een levensbestemming.

Deze droom heeft mij lang bezig gehouden. Ik voelde wel dat er een boodschap in verborgen zat, maar welke? Welke bestemming? Waarom Leimuiden? Ik was daar nooit geweest, wist nauwelijks waar het lag en had geen optie om er heen te gaan. Jaren later, ja, toen zaten we in deze bus die ons voerde naar De Molen in RoelofArendsveen die inderdaad nogal eens vakantiebestemming was. Maar in 1973 had ik nog van geen molen of van Leimuiden gehoord.

Ineens, onverwacht wist ik het, en in een fractie van een seconde ook heel erg zeker. Mijn geest had een leuk trucje uitgehaald: het ging niet om het dorpje Leimuiden, maar om de Leimuidenstraat. Direct wist ik het.

Wonend op een woonschip kwam ik, al hond uitlatend, de Leimuidenstraat bij toeval tegen. Dit was in 1968, het jaar van mijn huwelijk. Zodra ik toen, in 1968, het naambordje van die straat zag, wist ik wie daar woonde; Jan-Pieter, het jongetje waarop ik als groepsleider in een tehuis in Amersfoort hevig verliefd was geweest. Dit jongetje was teruggegaan naar zijn ouderlijk huis en op de een of andere manier had ik zijn huisadres jarenlang onthouden.

Denk echter niet dat ik hem onmiddellijk op ging zoeken… Als zojuist gehuwde, leek mij dit niet zo juist of verstandig. Slechts een keer vatte ik de moed om door de straat heen te lopen en het huis even te bezien en rond te kijken; er was geen Jan-Pieter te zien en ik vond toen dat dit ook maar zo moest blijven; ik vermeed de Leimuidenstraat.

Vijf jaar later zegt mijn droom mij met grote kracht en gezag dat ik naar Leimuiden moet en dat ik alleen daar niet allen rust en vreugde, maar ook mijn levensbestemming zou vinden… Terug dus naar het gevoel rond Jan-Pieter… Dit opzoeken, er heen gaan, aanvaarden en accepteren als levensbestemming… Dit was wel even schrikken en slikken voor de inmiddels vijf jaar gehuwde man. Niet dat dit huwelijk ideaal liep. Mijn vreugde haalde ik uit het contact met mijn dochtertje en uit mijn werk in het kindertehuis. Nu ja, dit was dan ‘toevallig nu wel even zo’, maar zou dit nu mijn levensbestemming zijn en de enige manier om geluk en rust te vinden? Dit bleef geruime tijd als vraag, nu niet als weten, in mij leven – eigenlijk nogal op de achtergrond van mijn bewuste leven.